Technika tempery jajowej jest jedną z najstarszych technik malarskich. To najtrwalsza i dająca zarazem największe możliwości wyrażenia obrazu niżeli farby olejne lub akrylowe. Wykonany tą techniką obraz jest trwały, nie traci koloru.
Do pracy przy ikonie stosuję emulsję z żółtka /bez osłonki/ z octem winnym w proporcjach 1:1 i wodę. Proporcje te różnią się w zależności od przekazania receptury przez prowadzącego nas nauczyciela. Mnie uczono aby na 1 część emulsji dodać 3-6 części wody. W praktyce stosuję jednak te proporcje na oko. Niektórzy rozrabiają kolor do malowania ikony w większych ilościach i przechowują go do zakończenia ikony aby móc wykonać poprawki. Ja nie stosuję tego sposobu tylko rozrabiam niewielkie ilości pigmentu i jeżeli go zabraknie to zwyczajnie staram się powtórzyć tą czynność.
Zwykle na pędzel nabieram emulsję potem dodaję tym samym pędzlem odrobinę pigmentu, potem w zależności od potrzeby czy pigment ma być kryjący czy laserunkowy dodaję wody. Dobrze zrobiony i położony kolor nie powinien po lekkim przetarciu pozostawać na palcu. Tak dzieje się gdy jest dużo wody i pigmentu a mało emulsji. Jeżeli natomiast damy za dużo emulsji położony kolor nie będzie schodził po potarciu go palcem, ale będzie zbytnio błyszczeć. Zbyt dużo emulsji spowoduje, że nie utworzy się obraz idealnie gładki a w późniejszym etapie powierzchnia może również pękać.
Do wykonania ikony potrzeba od kilku do kilkunastu różnych pigmentów. Zwykle stosuje się różne techniki nakładania pigmentów. Sankir, czyli powierzchnię ciała malowanych postaci, malujemy laserunkowo, cienkimi, przeźroczystymi warstwami lub tzw. plamą podstawową czyli rozlaniem pigmentu. Od malarza zależy, którą metodę zastosuje.
Podstawowym kanonem techniki temperowej jest malowanie od najciemniejszych do najjaśniejszych warstw aż do położenia blików, czyli najjaśniejszych pociągnięć pędzla. Nie jest to łatwe, zwłaszcza jeżeli ktoś maluje farbami olejnymi, gdzie mieszanie jasnych i ciemnych kolorów jest normą. Z tym miałam najwięcej problemów, ponieważ korygowanie w ikonie jest wręcz niedopuszczalne.
Bardzo duże znaczenie ma również używanie dobrych pędzli. Delikatne włosie wiewiórki czy kuny zapewnia idealne i równe położenie koloru na ikonie. Dzięki temu też przejścia pomiędzy kładzionymi warstwami i kolorami staną się subtelniejsze. Stosując pędzle twardsze narazimy powstałe warstwy na naruszenie, starcie lub powstanie bruzd po włosach z pędzla. Jeżeli ikona ma być piękna, rozprowadzona tempera musi tworzyć również piękną, niemal idealnie gładką powierzchnię, bez grudek, górek czy zadrapań.
Malowanie jest więc czasochłonne i wymaga nie tylko staranności, dokładności, ale przede wszystkim cierpliwości i skupienia.
technika tempery jajowej i pigmentów suchych 