Od Świętej Agnieszki zacznę właśnie cykl wpisów o patronach. Nosimy bowiem w większości imiona świętych. Postaram się ich przypomnieć i jeżeli to będzie tylko możliwe, napisać wizerunek każdego z nich. Mam nadzieję, że uda mi się sprostać temu zadaniu.
Św. Agnieszka urodziła się ok. 291 r. w Rzymie. Jej rodzice byli chrześcijaninami i wychowali ją zgodnie z zasadami tej wiary. Agnieszka już od dzieciństwa całą swoją duszą pokochała Boga. Z tej miłości zapragnęła pozostać do końca życia w dziewictwie. Nie dbała o rzeczy materialne i pomimo bogactwa żyła skromnie.
Agnieszka uczyła się w szkole dla dziewcząt. Pewnego dnia, ok. 304 roku, gdy miała zaledwie 13 lat, wracając do domu została zauważona przez Symfoniusza, syna naczelnika miasta, któremu bardzo się spodobała. Młodzieniec kilkakrotnie chodził do jej domu i prosił ją o rękę. Za każdym razem przynosił coraz to cenniejsze dary. Jednak za każdym razem Agnieszka odpowiadała mu, że jest zaręczona „z Innym, Który jest o wiele bogatszy”. Symfoniusz nie rozumiał o kim mówiła dziewczyna, dopóki mu wytłumaczono, że jest chrześcijanką. Wtedy jego ojciec bardzo się rozgniewał. Rozkazał torturować Agnieszkę aż do wyrzeczenia się przez nią wiary. Dziewczyna jednak pozostawała nieugięta. Ta postawa przyczyniła się w czasie tortur Agnieszki do cudownego nawrócenia się 160 pogan. Pod koniec Agnieszkę wrzucono do ognia, a kiedy wyszła z niego cało, została zabita ciosem miecza w gardło.
Legenda mówi też, że Agnieszkę, wystawiono odartą z szat na pastwę spojrzeń tłumu. Ku zdziwieniu wszystkich jej włosy urosły tak że okryły ciało niczym płaszcz. Ciało umęczonej Agnieszki zostało złożone w Rzymie u wejścia do katakumb.
Po wielu latach nastały rządy Konstantyna Wielkiego. Pewnego razu jego córka, Konstancja, ciężko zachorowała. Zdrowie odzyskała dopiero po modlitwach i prośbach o wstawiennictwo nad grobem Agnieszki. W dowód wdzięczności cesarz polecił wznieść na tym miejscu świątynię oraz klasztor.
W bazylice Św. Agnieszki przechowywany jest w bocznej kaplicy relikwiarz z czaszką Św. Agnieszki.
Niewiele osób też wie o fakcie, że każdego roku w dniu Św. Agnieszki 21 stycznia w kościele pod jej wezwaniem poświęca się dwie owieczki. Wełna utkana z ich runa służy do uszycia paliuszy. Owieczki pochodzą z hodowli należącej do cystersów z rzymskiego opactwa Tre Fontane, na którego terenie znajduje się właśnie kościół p.w. św. Agnieszki. Jedną owieczkę przyozdabia się czerwonymi różami jako symbol męczeństwa i napisem S.A.M. (Św. Agnieszka Męczenniczka), a drugą białymi różami jako symbol dziewictwa i napisem S.A.V. (Św. Agnieszka Dziewica). Po poświęceniu przez papieża owieczki są przekazywane siostrom benedyktynkom z klasztoru Św. Cecylii na Trastevere. Tam z ich wełny zostają sporządzone paliusze, czyli wąskie białe stuły z sześcioma krzyżykami z czarnego jedwabiu. Paliusze noszone są przez papieża i metropolitów. Zazwyczaj wręczane są w czasie uroczystości świętych apostołów Piotra i Pawła w dniu 29 czerwca. Jest to znak ich jurysdykcji i symbolu Dobrego Pasterza niosącego na ramionach owieczkę.
Święta Agnieszka przedstawiana jest z barankiem, jej imię bowiem nawiązuje do łacińskiego agnus czyli baranek. Baranek jest symbolem czystości i niewinności. Pochodzi od greckiego hagne, co oznacza: czysta, dziewicza, święta.
W ikonografii najczęściej przedstawiana jest z atrybutami: palmą, mieczem, barankiem. Święta nosi szaty żółte, nie czerwone jak zazwyczaj w przypadku męczenników z krzyżem w ręce. Wizerunki świętej mogą mieć nimb lub dwie korony – dziewictwa i męczeństwa. W tradycji zachodniej uważana jest za patronkę dzieci, panien i ogrodników. Imię Agnieszki jest wymieniane w I Modlitwie Eucharystycznej – Kanonie rzymskim.
Poniżej najbardziej znane przedstawienia Świętej Agnieszki.
A to już moja ikona🤗
technika tempery jajowej i pigmentów suchych 