Zapraszam do obejrzenia procesu powstawania ikony ze Św.Marią Magdaleną. Ikona wyszła naprawdę bardzo fajnie, co bardzo mnie cieszy. Pozwolę sobie też przybliżyć postać Marii Magdaleny. Na ikonie widzimy piękną młodą kobietę, która w dłoniach trzyma olejki wonne, którymi obmywała ciało Chrystusa po jego śmierci. Ale co jeszcze wiadomo o Marii Magdalenie?
Maria Magdalena doznała od Pana Jezusa cudownej pomocy w dolegliwościach, za którą to odwdzięczała się w jego apostolskich wędrówkach. Bibliści uznają iż przydomek „Magdalena” wskazuje na miejsce jej pochodzenia. Byłaby nią wioska, położona 4 km na północny-zachód od Tyberiady, która nosi dzisiaj nazwę arabską El-Medżel.
O Św. Marii Magdalenie pisze Św. Łukasz w swojej Ewangelii:
„Następnie wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z nim dwunastu i kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna; i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia” (Łk 8, 2-3).
Co właściwie rozumiał Św. Łukasz, pisząc o Marii Magdalenie, że Pan Jezus wypędził z niej siedem złych duchów? Pierwszy Papierz Św. Grzegorz I Wielki utożsamił Marię Magdalenę z jawnogrzesznicą, o której w innym miejscu pisze tenże Ewangelista (Łk 7, 36-5), jak też z Marią, siostrą Łazarza, o której pisze św. Jan, że podobnie jak jawnogrzesznica u Św. Łukasza, obmyła nogi Pana Jezusa wonnymi olejkami (J 11,2). I tak za pierwotną tradycją oraz za ojcami Kościoła na Wschodzie, w ikonografii Marię Magdalenę zwykło się przedstawiać w roli Łukaszowej jawnogrzesznicy, myjącej nogi Pana Jezusa. Przekonanie to panuje do dzisiaj. Jednym z powodów takiego stanu rzeczy jest dopatrywanie się w siedmiu nieczystych duchach problemów z rozwiązłością i niepohamowanym popędem seksualnym. Bardzo często mylono ją także z inną kobietą w Piśmie Świętym przyłapaną na cudzołóstwie, jednak wielu biblistów wskazuje, że to utożsamienie nie ma oparcia w Piśmie Świętym.
Kult św. Marii Magdaleny jest powszechny w Kościele, tak na Zachodzie, jak i na Wschodzie. Ta Święta należy do najbardziej popularnych świętych może dlatego, że jest bardzo jest kobiecą i ludzką postacią. Św.Maria Magdalena ma swoje sanktuaria, do których od wieków podążają licznie pielgrzymi. W Efezie powstał jej grób a nad nim wystawiono bazylikę ku jej czci. W czasie, kiedy zaś Turcy zawładnęli miastem, podobno przeniesiono jej relikwie w 886r. do Konstantynopola. Konstantynopol okazał się również niebezpiecznym miejscem, w 1204 roku ciało Marii Magdaleny wywieziono do Francji. Po drodze jednak zatrzymano się w Rzymie, gdzie ucięto stopę świętej i umieszczono ją w srebrnym relikwiarzu Benedetto Celliniego, słynnego złotnika. Relikwiarz pozostawał w jednej z dwóch kaplic prowadzących na Most Św. Anioła. Kapliczki jednak w 1527 roku zostały zburzone w celu zabezpieczenia mostu. Relikwie z kapliczki trafiły do kościoła San Giovanni dei Fiorentini. Po czym szybko zapomniano o relikwiach. Odnalezione relikwie dopiero w muzeum kościelnym ok. 2000 roku, a w 2012 przeniesiono na lewą stronę ołtarza głównego. Podstawa relikwiarza zachowała się natomiast oprawa stopy zrekonstruowana została ok.400 lat temu, kiedy odcięto mały palec od stopy, który zawieziono do Mantui. Reszta relikwii została zapieczętowana na nowo.
O spoczynku ciała mówi się, że Maria Magdalena spoczywa w opactwie cysterskim w Vezeley w Burgundii. Inni natomiast twierdzą, że żyła 30 lat w pustelni w pobliżu Sainte-Baume i pochowana została w opactwie Saint-Maximin-La-Sainte-Baume na południu Francji. Tam znajduje się oficjalnie sarkofag świętej, zachowała się również czaszka, niestety szkielet zaginął.
Św. Maria Magdalena jest patronką zakonów kobiecych w Neapolu, Sycylii i Prowansji; dominikanów, magdalenek, uczniów i studentów, kobiet szczerze pokutujących, więźniów, sprowadzonych na złą drogę, fryzjerów, ogrodników, właścicieli winnic, sprzedawców wina, bednarzy, tkaczy, ołowników, rękawiczników, producentów perfum i pudru, dzieci mających trudności z chodzeniem. Jest również wzywana w przypadku choroby oczu, zarobaczenia oraz niepogody.
technika tempery jajowej i pigmentów suchych 